Blog: Als genieten niet meer lukt
2024. Een nieuw jaar. Een jaar waarin we dromen mogen zien uitkomen, mogen genieten van een vrije dag, een spannend boek, een goed glas wijn, een warme zonnestraal op je gezicht. Maar wat als je van al deze dingen niet meer kunt genieten? Ik word met beide benen op de grond gekletterd als ik net een telefoontje heb gehad van een jonge vrouw. Ze is eind 30 en kampt met psychische problemen. Ze heeft de laatste jaren meerdere (postnatale)depressies en psychoses doorgemaakt. De behandelingen en medicatie hebben helaas niet het gewenste effect. Zij ziet verdrietig genoeg geen uitweg meer en heeft al meerdere suïcide pogingen ondernomen omdat zij ‘niet meer kan’. Ze heeft besloten om op korte termijn bewust af te zien van eten en drinken. Dit voelt voor haar als een waardige en menselijke manier om te overlijden.
Alleen haar huisarts kan haar niet helpen.. In de richtlijn staat dat bewust afzien van eten en drinken wordt afgeraden aan patiënten jonger dan 60 jaar en haar psychiater kan niets voor haar betekenen.. Ze vraagt of ik haar misschien kan helpen en haar wat informatie kan geven? Ik spreek met haar af dat ik het een en ander ga uitzoeken en haar snel terug bel.
Ik hang op en ik vergelijk mijzelf direct met haar; ik ben maar een paar jaar jonger dan haar en heb ook een gezin. Wat een geluk dat ik wel goed ben hersteld van een postnatale-depressie (ja, laten we daar alsjeblieft geen taboe van maken mensen). Voor mijn gevoel ben ik best een dankbaar mens, maar op dit moment ben ik mij daar extra bewust van. Ik wil haar helpen. Ik wil dat ze zich gehoord en gezien voelt zodat ze hopelijk niet weer een suïcide poging doet. Hoeveel zij ook van haar man en kinderen houdt, deze lijdensweg is voor haar ondraaglijk. Door haar lijdensweg, lijden haar man en kinderen ook. Door haar liefde voor hen, wil zij hen verder leed besparen. Veel mensen zullen haar niet begrijpen, dat weet ik. Mijn gedachten gaan ook heen en weer..
Ik vergelijk deze jonge vrouw met een oudere vrouw (87 jaar) die ik recent nog heb begeleidt tijdens het afzien van eten en drinken. De oudere vrouw had jarenlang chronische pijn en kon niet meer. Ze werd door haar kinderen, huisarts en wijkverpleging liefdevol begeleidt zodat zij uiteindelijk in rust kon overlijden. Deze jonge vrouw heeft jarenlange psychische pijn en kan niet meer. Ik gun haar ook liefdevolle begeleiding en een rustig sterfbed. Waarom is of voelt dit anders? Met toestemming van de jonge vrouw bel ik met het specialistisch consultatieteam palliatieve zorg in de regio.
Aan de andere kant van de telefoon hoor ik dat zij ook moet overleggen met een arts, want dit klinkt complex. Het advies luidt om gezien haar psychische problemen een ‘goed team’ om haar heen te creëren en een goed stappenplan op te stellen. Een delier is een groot risico gezien haar psychische klachten en historie. Daarom zou het een goede optie zijn om mevrouw bijvoorbeeld in een psychiatrische setting te begeleiden tijdens dit traject en zeker niet thuis, ook gezien zij jonge kinderen heeft. Ik bel haar terug en adviseer haar bovenstaande. Ze bedankt mij voor de informatie en moeite die ik heb genomen. Ik wens haar heel veel sterkte…
De verdere dag denk ik heel vaak aan haar en zodra ik thuis kom uit mijn werk knuffel ik mijn man en kind extra lang en heel bewust.
Marloes Hendriksen – van Loon
Coördinerend wijkverpleegkundige en Palliatieve zorgconsulent QuaRijn
E:
T: 0612318112