Het weer is om direct door te rijden naar Frankrijk: strakblauwe avondlucht, weinig verkeer en een laaghangende felle zon. Maar dat zal het vanavond niet worden. Frankrijk is nog steeds gesloten en ik ben op weg om een coronatest te laten doen.
Gebloemd mondkapje
In Utrecht aangekomen zoek ik zo incognito mogelijk een parkeerplek. In de uitnodigingsmail over de test stond dat ik alléén naar de testlocatie moest komen en als ik toch werd gebracht, mijn ‘brenger’ in de auto moest blijven wachten. De ingang is niet bij het gezondheidscentrum maar om de hoek vanwege ‘vermijding sociaal contact’. Ik sluit me aan bij een vijftal mensen die buiten staan te wachten. Met enige regelmaat komt er een medewerker van het centrum naar buiten die twee namen voorleest. Deze mensen mogen mee naar binnen. De medewerker draagt een mondkapje. Wij, de wachtenden buiten, niet. Behalve één jongedame die een zelfgemaakt mondkapje draagt van gebloemde stof. Gezellig.
Hooikoorts
Vorige week donderdag had ik uit het niets ineens scherpe hoofdpijn. Paracetamol en ibuprofen hielpen niet. Een paar uur extra slaap wel. Ik heb er verder geen aandacht aan besteed. Vrijdag toen ik vanwege mijn hooikoorts aan het niezen was - een hooikoorts nies wordt in deze tijd om de omgeving niet te verontrusten steevast gevolgd door er direct “Hooikoorts!” achteraan te roepen, - merkte ik dat mijn keel wat gevoelig was. Ook leek ik iets benauwd, maar vanwege astma ben ik daarmee bekend. Ik besloot hoe dan ook om dit met de teammanager te bespreken. Haar reactie was beslist: “Testen!”. Het beleid op de locatie waar ik werk is ‘laagdrempelig testen’.
Thuis
Een beetje beduusd ging ik vrijdag naar huis… oké, dan ga ik testen. De volgende dagen blijft de keelpijn aanhouden en krijg ik last van dikke klieren en een lichte pijn tussen mijn schouderbladen. Het lijkt in ieder geval duidelijk dat ik een virus heb óf mijn psycho-somatische-klachten-generator moet aan zijn gegaan. Wélk virus? Dat is de vraag. En omdat ik volgens de geldende maatregelen de dagen voorafgaand aan de test thuisblijf, heb ik tijd te over om me hier van alle kanten druk over te maken.
Niet prettig
De net afgebouwde noodruimte waar de testen af worden genomen heeft geen vloerbedekking of behang. Er zijn provisorische ‘kamertjes’ gemaakt met behulp van kamerschermen. Een dame met douchekapje, spatbril, mondkapje en schort noemt mijn naam. Ze checkt mijn geboortedatum nog een keer en houdt dan een dun wit staafje omhoog, omwonden met watten aan het uiteinde. Of ik ‘A’ wil zeggen en mijn tong uitsteken. Prima, dit is bekend. Ik volg haar wens op totdat ik een braakgeluid maak en harder dan gepland “Aarghhh” roep.
“Mooi”, zegt de dame. “Dit was de bedoeling.” “Wat een baan heeft u”, flap ik eruit. Ze vertrouwt me toe dat ze dit erbij doet, maar dat ze eigenlijk laborante is. Inmiddels steekt ze weer de dunne staaf-met-watten-pen omhoog. “Dit is vervelend”, waarschuwt ze. Ik zet me schrap. Ze ondersteunt mijn achterhoofd en maant me om ‘mmm’ te zeggen. Ik probeer mijn neusingang zo loodrecht mogelijk te houden en voordat ik een flinke schreeuw wil geven, is het pennetje alweer uit mijn neus en lacht de dame vriendelijk. Opgelucht maak ik haar een compliment dat ze dit zo effectief doet.
Op een schaal van leuk/niet prettig/vreselijk kies ik voor ‘niet prettig’.
Tranen
In de auto terug voelt mijn linker neusholte iets gebutst. Ik snuit mijn neus en naast een druppeltje bloed ligt een stukje appel in mijn zakdoek. Het zijn de kleine dingen die het doen. Mijn ogen tranen nog steeds. “Bij iedereen gebeurt dit na het nemen van de swap uit de neus”, vertelde de laborante me. Ben ik dus voor niks zo geschrokken dat de mensen voor me ‘huilend’ achter het kamerscherm vandaan kwamen…
De terugweg rij ik iets harder dan op de heenweg. De grote vraag houdt me bezig: ‘wat zal het zijn?’ Getoeter brengt me weer terug naar de realiteit. Oh ja, we rijden tegenwoordig niet meer harder dan 100 kilometer per uur. Een andere maatregel in deze bijzondere tijd.
26 uur later
Ik heb een negatieve testuitslag van het Covid-19 virus. Kijk, dat is positief!
Ilonka Versteeg-Croes
Leefpleziercoach QuaRijn
