Als adviseur leren en opleiden denk ik al een aantal weken aan alle stagiaires en leerlingen in de zorg. Mijn gevoel kan ik niet goed onder woorden krijgen. Wat denk ik, wat vind ik en wat voel ik? Iedereen in het land heeft er last van. Echter ik heb met jullie te doen. Nee dat is het niet juiste bewoording. Ik leef met jullie mee! Maar ik voel ook mee met ouders of partners van leerlingen en stagiaires. En wat te denken van de onderwijsinstellingen? Ook zij zijn overdonderd en zoeken naar mogelijkheden om toch onderwijs te blijven bieden.

Afgelopen najaar ben ik samen met collega’s druk bezig geweest om mensen te werven voor de zorg. Het zogenoemde zij-instroom traject. Met andere woorden: volwassenen die een carrièreswitch willen maken. Een super gaaf project met veel aanmeldingen. Wij hebben destijds veel mensen aangenomen. Mijn gedachten gaan vaak uit naar deze mensen. Daar sta je dan; net een paar weken les gehad op school en ervaring op gedaan op de afdeling. En nu…allerlei voorschriften en regels om preventief de kans op besmetting tegen te gaan. Dit moet een bizarre ervaring voor je zijn. Geen bezoekers en familie meer op de afdeling. Sterker nog: op de locaties is het bijna muisstil. Ik vraag me af hoe dit voor jou is? Wat voel jij? Wat denk je? Gelukkig heb je een werkbegeleider en een opleidingscoördinator die samen met je collega’s jou in de gaten houdt. Het is een bizarre tijd. Ik denk aan je!

Dan denk ik ook nog aan de stagiaires. Dit zijn veelal jonge meisjes en jongens die gemiddeld twee dagen in de week stage lopen. Praktijkervaring opdoen om je theoretische kennis in de praktijk te brengen. Wist jij veel wat er allemaal bij kwam kijken toen je aan deze opleiding begon. Er zijn scholen die hebben de stage stopgezet, maar andere scholen gaan door. Ja, want ook de zorg gaat door. Sterker nog je bent van waarde! Je bent een topper, een held! Ik heb oprecht respect voor je. Je bent jong en je maakt van dichtbij mee wat corona doet in een verpleeghuis. Het is leuk hoor al die bedankjes, chocolade en optredens buiten in de tuin. Maar ik denk aan jou. Aan hoe jij je voelt. Hoe jij s’ avonds je bed stapt. Hoe jij met vrienden die een hele andere opleiding doen, je ervaringen deelt. Ik denk aan je ouders, die zich wellicht zorgen maken. Maar ik heb respect voor jou. Voor alles wat je doet. Omdat je er bent. En omdat je een vreselijk omweg moet maken met het openbaar vervoer en ruim een uur onderweg bent. Maar je bent er wel!! Je bent er. Voor de bewoners, de cliënten en voor de collega’s. Je bent er, omdat je koos voor de zorg. Je hebt je hart laten spreken. En nee, deze theoretische kennis staan (nog) niet in de lesboeken. Wij zullen je begeleiden. Wij zullen er voor je zijn. Omdat jij er bent voor ons. Ik heb respect voor jou!

Mascha Versteeg

Adviseur Leren & Opleiden