Hij ligt op de grond en één blik op hem doet me beseffen dat het goed mis is. Om zijn hoofd ligt een plas bloed, zijn ogen zijn wijd opengesperd. De cliënt die in de stoel zit die naast hem staat, kijkt geschokt naar het tafereel wat zich aan haar voeten afspeelt. Ik draai me om naar mijn collega en roep haar toe dat ze onmiddellijk de arts moet halen: “NU!”

Ze rent weg om hem te halen en komt kort daarna weer met de arts binnen, gevolgd door een paar collega’s. De blik in zijn ogen laat me zien dat het inderdaad ernstig is. Collega’s helpen met het begeleiden van alle cliënten uit de huiskamer, naar een andere naast gelegen huiskamer. Ik besluit om mijn leidinggevende te alarmeren, die in een vergadering zit. Ik storm het kantoor binnen en na een kort moment waarop haar ook de ernst van de situatie duidelijk wordt, rent ze met me mee terug naar de afdeling. De arts is daar na kort lichamelijk onderzoek ondertussen begonnen om te starten met reanimatie, 112 is gebeld.

Ik staar naar het zo bekende gezicht van deze man. Zijn ogen nog steeds wijd open, lichte stuiptrekkingen, grauw gezicht, blauwe lippen en een mond die naar adem lijkt te happen. De aanblik van een man die stervende is. Na een paar minuten die ellenlang lijken te duren, horen we de sirenes en komen korte tijd later de ambulancemedewerkers de huiskamer in rennen. Met grote ogen kijk ik op afstand wat er gebeurd en hoe ze structureel te werk gaan in een poging zijn leven te redden. Een collega heeft ondertussen zijn dochter gebeld, die gelijk onderweg is naar haar vader.

En dan, als hij mee is genomen door het ambulancepersoneel, zijn er alleen nog de stille getuigen die verraden wat er zojuist gebeurd is. Het bloed op de grond, verpakkingen van het materiaal wat het ambulance personeel gebruikt heeft. De stilte lijkt bijna oorverdovend. Ik kijk door het raam naar buiten, naar het terras. Daar zit ze, in het zonnetje, met haar rug naar het raam. Zich door haar dementie totaal niet bewust van wat zich net aan de andere kant van het raam heeft afgespeeld. Zich niet bewust van het feit dat er net keihard gewerkt is door veel mensen, om het leven van haar man te redden. Een man die vrijwel elke dag trouw op bezoek kwam bij zijn vrouw.

Later die avond krijgen we bericht: hij heeft het niet overleefd en is overleden aan de gevolgen van een geknapt aneurysma.

Maaike van Rossum

Coördinator PG woningen Beatrix (onderdeel van QuaRijn)