Het is al een aantal dagen guur weer. Koning Winter is in het land en heeft gezorgd voor een prachtige witte wereld. En ondanks dat de zon al een aantal uur geleden is ondergegaan, lijkt het bijna alsof die witte wereld licht geeft. De flinke laag sneeuw zorgt voor een magisch en sprookjesachtig tafereel. De maan staat hoog aan de hemel en verlicht de prachtige witte deken die de wereld heeft bedekt. De sterren maken dit fabelachtige plaatje compleet. Als je door het raam naar buiten kijkt, is het bijna alsof je naar een schilderij kijkt. Ik hou er van! Ik betrap mezelf er meerdere malen op dat ik al starend naar buiten, wegdroom bij deze sprookjeswereld. Het roept jeugdherinneringen op en brengt het kind in mij weer naar boven.
Samen met een paar collega’s ben ik die avond aan het werk op de afdeling. We hebben twee aan elkaar grenzende afdelingen, met in totaal 31 cliënten. De cliënten kunnen op beide afdelingen terecht en rondlopen. De twee aanwezige huiskamers grenzen aan elkaar en zijn via een tussendeur van elkaar gescheiden. De sneeuw zorgt automatisch voor gespreksonderwerpen bij zowel het personeel als de cliënten. De avond verloopt zoals menig andere avond en na de koffie wordt er begonnen met het verlenen van de avondzorg. Sommige mensen worden naar bed geholpen, terwijl andere alleen omgekleed worden of voldoende hebben aan wat licht begeleidende hand en span diensten. In een rustig maar doorgaand tempo, wordt er verder gewerkt. De sfeer is gemoedelijk en het is relatief rustig voor de verandering.
Tot opeens de telefoon gaat en er voor zorgt dat de avond een andere wending krijgt.
Ik neem de telefoon op, noem op de automatische piloot de afdelingsnaam en mijn eigen naam en luister vervolgens naar de stem aan de andere kant van de lijn. Terwijl ik luister naar wat de persoon aan de andere kant van de telefoon vertelt, verandert mijn focus van relaxed, naar standje alert. Ik stel vragen om de situatie voor mezelf te verduidelijken en trek een conclusie op basis van wat ik hoor. Met de telefoon aan mijn oor loop ik naar de deur in de huiskamer, die naar het terras leidt en voel aan de klink om te controleren of hij op slot zit. De deur vliegt gelijk open en de koude lucht, stroomt de warme behaaglijke huiskamer binnen. Een rilling trekt over mijn rug en zorgt voor kippenvel op mijn armen. Terwijl mijn ogen scherp stellen, zie ik plots één van de tuinstoelen staan op een plek waar die niet hoort…
Leer hier deel 2 van 'Voetstappen in de sneeuw'
Maaike van Rossum, Coördinator PG woningen Beatrix (onderdeel van QuaRijn)