De tuinstoel staat opgesteld tegen de poort van het terrashek aan. Het hek zit vrijwel altijd op slot, aangezien deze nooit als ingang gebruikt wordt. De kort daarvoor nog zo magische, onaangeroerde sneeuw, verandert plots in een stille getuige. Een stille getuige die het bijna lijkt uit te schreeuwen: “Kijk hier, kijk naar beneden!” In de sneeuw staan voetstappen! Ik zie voetstappen aan de andere kant van het hek, voetstappen op de tuinstoel en voetstappen tussen de tuinstoel en de deuropening waar ik in sta. Er heeft hier iemand gelopen… En aangezien de sneeuw nog steeds met vrij dikke vlokken naar beneden dwarrelt, kan dat nog maar kort geleden zijn geweest! Tegen de collega aan de telefoon zeg ik dat ik er zo snel mogelijk aan kom, en hang vervolgens op.

Ik stap snel terug naar binnen, terug de warmte in en draai de deur op slot. Voor de zekerheid controleer ik nogmaals of hij nu echt op slot zit, voor ik me omdraai en de huiskamer door kijk. Terwijl ik de ijskoude buitenlucht nog om me heen voel, voelt de warmte van de huiskamer tegelijk opeens als een verstikkende deken. Mijn hoofd probeert de gedachtegang die in volle kracht op gang gekomen is, in goede banen te leiden. Ik kijk door de deur nogmaals naar buiten, staar naar de voetstappen en de tuinstoel en probeer te begrijpen wat hier zojuist is gebeurd.

De meeste mensen hebben niet door gehad dat ik de deur open had. Een enkeling moppert over de kou die naar binnen kwam. Als ik niet beter zou weten, zou het lijken alsof er niets gebeurd was. Alsof er geen voetstappen in de sneeuw te zien waren, alsof er niemand door die deur heen gekomen was. Mijn collega komt de huiskamer binnen en ik vertel haar over het telefoontje en wat ik buiten aantrof. We besluiten ons op te splitsen...

Leer hier deel 3 van 'Voetstappen in de sneeuw'

Maaike van Rossum, Coördinator PG woningen Beatrix (onderdeel van QuaRijn)