Niets is zeker in het leven, behalve het feit dat er een dag komt waarop het leven eindigt. De meeste cliënten die bij ons op de woningen komen, blijven tot het einde van hun leven hier wonen. Werken in de ouderenzorg, betekend voor mij daardoor dus ook dat je met regelmaat afscheid moet nemen. Afscheid van een leven, wat is aangetast en stukje bij beetje wordt weggevaagd door de dementie. Er zijn mensen met veel familie die veel bezoek krijgen, maar er zijn ook mensen die door hun hoge leeftijd afscheid hebben moeten nemen van alle familie en vrienden om hen heen. Mensen die daardoor echt helemaal alleen overblijven...
Zo ook mevrouw Buitenbeen: getrouwd, maar zij en haar man hadden geen kinderen. De buren hadden alarm geslagen en ze werden door de politie aangetroffen in hun huis. Hij, liggend op de grond met een gebroken heup nadat hij ten val gekomen was. En zij, rondscharrelend in hun vervuilde huis. Door haar dementie had ze niet meer het besef gehad om hulp voor haar man in te schakelen. Na een opname in het ziekenhuis, kwamen ze bij ons op de afdeling wonen. Met op dat moment als enige bezit, de kleding die ze droegen toen ze opgenomen werden in het ziekenhuis. Eerst ieder op een andere afdeling, tot er een plek voor hen samen beschikbaar kwam. Door de zorg en structuur die ze kregen, krabbelden beide weer aardig op. Er was geen familie meer, dus werd er bewindvoering en mentorschap aangevraagd. In overleg zijn ze samen nog verhuisd naar een kleinschalige woonvorm, waar ik ze beide een paar jaar later ook weer tegen kwam toen ik van werklocatie veranderde. Meneer Buitenbeen stierf uiteindelijk toch nog vrij plotseling. Hij werd door een collega ‘s ochtends gevonden en was in zijn slaap overleden. En toen, toen was mevrouw Buitenbeen dus echt alleen “over”. Ze heeft nog een aantal jaren bij ons gewoond en verloor zichzelf steeds meer, zowel lichamelijk als geestelijk. Na twee keer kort achter elkaar ziek te zijn geweest, was haar lichaam op en overleed ze. Ik weet niet haar exacte leeftijd meer, maar volgens mij was dit rond de 95 jaar.
Zoals bij elke cliënt die overlijd, hielden we nu ook een uitgeleide. Een laatste eerbetoon aan de persoon die overleden is, door samen met alle aanwezige collega’s in een erehaag bij de uitgang te gaan staan. Mevrouw Buitenbeen zou begraven worden en doordat er geen familie meer was, was er ook geen afscheidsdienst. Er was dus ook niemand om haar bij deze laatste reis te begeleiden. Iets wat je niemand toewenst! En zo gebeurde het dus, dat ik samen met twee collega’s de rouwauto volgde en we met zijn drieën bij het graf van mevrouw Buitenbeen stonden.
Daar hebben we afscheid genomen van haar. Van iemand die helemaal alleen over gebleven was. Van een leven dat het waard is om genoemd te worden. Hopende dat ze weer samen is, bij haar zo intens geliefde man. Nooit meer alleen, maar voor altijd samen...
Maaike van Rossum
Coördinator PG woningen Beatrix (onderdeel van QuaRijn)
*Deze naam is fictief in verband met privacy