Bij het lezen van de krant komt nieuws soms direct binnen.
Zo ook bij het artikel van eenzame ouderen. Vijftig procent van de 75 - 85 jarigen is regelmatig eenzaam. Eenzaamheid kan leiden tot gezondheidsklachten.

Druk- druk-druk
Zelf zit ik nog in het arbeidsproces. Mijn agenda leidt geregeld mijn leven. Ik werk in de verpleeghuiszorg. Als ik op mijn werk verschijn dan weet ik dat er mensen zijn die mij verwachten, die ‘op mij wachten’. Wat een heerlijk idee om te weten dat ze op je wachten. Ik weet dat ik met mijn komst de wereld binnen breng. Mijn verhaal is ‘nieuws’, iets wat buiten de muren van de zorg gebeurt.

Lege agenda
De senior, die niet meer deelneemt aan het arbeidsproces, heeft vaak geen agenda meer, zelfs de sociale agenda raakt steeds leger.
De dagelijkse boodschap en het artsenbezoek zijn soms het hoogtepunt van de dag.
Ik besef mij dat ik het verschil soms kan maken op een dag. Ik die druk ben en zij die wachten! Ik weet dat ik met mijn ontmoeting het verschil kan maken.

Fitness
Elke dinsdagmiddag begeleid ik in het Zonnehuis in Doorn een fitnessgroep. Dit zijn 70+ senioren. Zij sporten één uur bij mij. Vijftien minuten voor aanvang zitten zij al in de fitnesszaal en dan wordt er nieuws uitgewisseld. Tijdens de fitness gaat dit in een iets rustiger tempo door. Na de fitness wordt het gebabbel voortgezet in het restaurant, koffie, een koekje en bij een verjaardag komen de kroketten.

Elkaar vasthouden
Van deze momenten geniet ik enorm. Ik bewonder de deelnemers om hun inzet en doorzettingsvermogen. Ze houden elkaar letterlijk vast in het leven. Ze helpen elkaar ook buiten de sportmomenten. Ze zijn elkaars geheugensteuntje, boodschappenmandje, taxichauffeur en een luisterend oor.

Samen uit eten
Eens per jaar gaat de groep uit eten, weken van te voren is de datum en de locatie vastgelegd en word ik uitgenodigd voor dit feestelijke uitje. Ook dit jaar was het weer een heerlijke avond, humor en gespreksstof waren er voldoende. Om 21.00 uur werden de rollators weer uit de hoek gehaald en de rolstoel weer in beweging gezet en hartelijk afscheid genomen.

Trots
Als laatste verliet in het restaurant, in mijn handen een mooie bos bloemen die ik had gekregen als dank voor mijn inzet. Bij het verlaten van het restaurant werd ik aangesproken door mensen die naast onze tafel zaten. Het was een moeder met een puberzoon. Ze hadden genoten van ons gezelschap. Ze had nu trots haar zoon kunnen vertellen dat niet alle senioren saai zijn. De zoon zei dat hij zelfs had gelachen om de humor van ‘mijn sporters’. Ik voelde mij nog blijer en een trots kwam naar boven, een grote trots voor mijn oudjes.

Levensles
Zoals die moeder haar zoon in het restaurant een wijze les leerde, zo mag ik mij ook bewust blijven. Zelf kan ik dagelijks beseffen dat ik het leven van de senior een beetje aangenaam kan maken. Zowel op straat als binnen de muren van de het zorgcentrum QuaRijn waar ik werk. Een praatje in de gang, een helpende hand waar ik moeite zie en die glimlach die niets kost.

Miriam van Kessel
Beweegagoog bij QuaRijn