De tijd gaat snel
Deze uitspraak herkennen we allemaal en heeft soms voordelen, maar ook nadelen.
Veranderingen volgen is een sport apart. Meegaan in de flow van de organisatie en toch je eigen weg hierin blijven vinden is soms een hele opgave. Je eigen IK laat je nooit thuis. Ook onze cliënt is niet meer de bewoner van 10 jaar terug. Ook zij zijn met de tijd meegegaan tot op het moment dat ze bij ons kwamen wonen. Toen moesten ze opeens veel zaken uit handen geven, maar niet alles.

Zorgmolen
Mijn liefde voor de cliënt, is iets wat niet is veranderd en dat is ook de bron waaruit ik werk.
Een bron die gevoed wordt door de glimlach van mijn cliënt en de waardering van mijn collega’s. Krijg dat maar eens voor elkaar tijdens de werkzaamheden van alle dag. Tijdsdruk en de veranderende vraag vanuit de cliënt kunnen echt rovers op mijn pad zijn. Toch zie ik het steeds weer om mij heen: tevreden bewoners en gezellige en goed gemotiveerde collega’s. Dit is een groot goed en daar ben ik mij terdege van bewust. Ik weet dat ik één kleine schakel in het systeem ben, maar ik wil goed ‘geolied’ elke dag meedraaien in de zorgmolen.

Anders en toch het zelfde
Technieken veranderen, apparatuur digitaliseert en inzichten zijn soms na 24 uur al ’bejaard’.
Collega’s komen en gaan en stagiaires doen mij vaak beseffen dat onze werkwijze middeleeuws is. Wat in mijn ogen hetzelfde blijft, is de vraag van de senior om bijgestaan te worden in het proces dat ’ouderendom’ heet. Niet het ontnemen van de autonomie maar erop letten dat deze zoveel mogelijk in stand blijft. Waar we voordien de suiker nog roerden en de boterhammen smeerden, is het nu van belang om onze cliënt te kennen en ze uit te dagen om binnen de woongemeenschap hun steentje bij te dragen op hun eigen manier. Dit kan de sfeer van samen wonen en werken verhogen. Dit is een andere kijk dan voorheen. Laat je verrassen door een cliënt, die je na een ochtend van ADL een kopje koffie komt brengen tijdens het gezamenlijke rustmoment. Op deze manier zorgen we letterlijk voor elkaar!

Rust roest
Bewegen is immers de norm. Mijn oma had als lijfspreuk ’rust roest’, deze spreuk is weer helemaal afgestoft en leeft volop in onze huizen. Het komt er op neer dat we niet moeten Pamperen maar Praten. Het is een kunst, om met mijn grote zorghart, op afstand de senior te observeren en daar in te springen waar de hulpvraag echt ligt. Autonomie is het grootste goed wat een mens bezit. Balans vinden in zorgen en stimuleren is een enorme uitdaging.

Help… Hendrik Groen woont bij ons!
Hoe leuk was het om het boek van Hendrik Groen te lezen. Smullen van een senior die nooit de puberteit is ontgroeit en altijd op zoek is naar speelruimte en avontuur. Hoe lastig is het soms om binnen de ouderenzorg een Hendrik Groen tegen te komen. Had ik net een goed idee om het beweegmoment in te vullen en dan moet het weer anders. Hoe flexibel moet ik zijn om steeds de senior voor ogen te houden met zijn wensen, grillen en beperkingen? Hoe lastig is het als mijn collega hier een heel andere gedachten over heeft. Hoe kan ik mij vastgezet voelen als mijn werkgever niet direct meegaat, met mij instemt. Hoe voldaan ben ik als ik na een werkdag achterom kijk en dan toch die tevreden bewoner zie.

Een kopje thee
Op die moeilijke momenten is het zo goed om te weten dat we allemaal een zorghart hebben. Iedereen is verschillend, maar we werken vanuit dezelfde gedachte:. de bewoner zo goed mogelijk begeleiden tijdens zijn seniorentijd. Ieder met zijn eigen talent, ieder op zijn eigen manier.

Miriam van Kessel
Beweegagoog bij QuaRijn