Ik lees het in de groepsapp. In eerste instantie slaak ik een kreet. En ik zeg het, roep het, hardop: ze is overleden! Nu al! Hoe kan dit? Ik plof in de auto en staar nog steeds naar het scherm van mijn telefoon. Het voelt surrealistisch en slaat voor mijn gevoel nergens op. De hoofdpijn die ik al had, doordat ik net twee uur bij een badkamergigant een ontwerp heb laten maken, wordt erger. En waar ik net nog zo enthousiast was over de gave tekening van de badkamer, is dat gevoel helemaal naar de achtergrond verdwenen. Het lijkt zo nutteloos nu. Zo materialistisch.

Op dit moment overheerst verontwaardiging, boosheid, verbazing. Hoe is het mogelijk dat deze vrouw die ik twee dagen terug nog verzorgd heb, waar ik nog gesprekken mee voerde over haar progressieve ziekte waarvan ze wist dat het haar zou doden, maar waar ze nog niet teveel over na wilde denken, nu dood was? We hadden nog grapjes gemaakt, samen met haar man. Over stinkende deodorant. Zoiets kleins en stoms. Ik vertrok vluchtig. Met een gerust gevoel. Zonder direct afscheid te nemen voor altijd. Je had pijn gehad de dagen ervoor, maar door pijnstilling voelde jij je volgens eigen zeggen heel erg goed. Je was opgewekt en optimistisch.

Ik lees verder in de app en zie dat je veel pijn hebt gehad de laatste uren. Dat je ondanks de pijn niet gesedeerd wilde worden, maar volledig bij je positieven wilde blijven. Wat was je een stoer mens! Ik zit in de auto, op weg naar huis en denk aan het eerste gesprek dat ik met je voerde. Het moment dat ik bij je binnenstapte voor een intake, maar nog geen idee had wat je mankeerde. Dat ik hoorde dat je nog maar net wist dat je kanker had met uitzaaiingen. Het zag er niet goed uit. Dat je, ondanks de slechte vooruitzichten, hoop hield. Het mocht niet baten.

Slechts twee weken hebben we je mogen verzorgen. Je noemend bij je voornaam zoals je graag wilde. Lastig, want ik ben zo gewend aan "meneer en mevrouw", dus ging ik weleens de fout in. Waar jij dan weer om lachte. Ik vraag mij af hoe het met je man is, je schoonzusje. Jullie waren een kleine familie, maar enorm hecht. Ik vraag mij af wanneer de begrafenis is en of je daar je ideeën over gedeeld hebt. Of dat je daar misschien nog helemaal niet over na wilde denken. Ik vraag mij af of ik mijn laatste zorgmoment bij jou wel de beste zorg verleend heb, de zorg die je verdiende. Ik vraag mij af of je het wist. Wist dat het moment echt daar was. Of je het goed vond om te gaan.

Terwijl ik mij dit met gesloten ogen afvraag, voel ik tranen over mijn wangen glijden. Gijs zit naast me en knijpt in mijn knie. Ik kijk hem aan en glimlach even kort. Het is niet snel dat ik emotioneel word door gebeurtenissen van mijn werk. Maar dit overvalt me. Ik laat het toe, deze tranen en mijn rondvliegende gedachten. Ik zie haar voor me, slechts 62 jaar mocht je worden. En ik sluit mijn ogen weer.

Eline van Wijngaarden
Wijkverpleegkundige bij QuaRijn

Meer Eline? Ga naar www.lienindezorg.nl